'Di patas :(

         Unfair ba talaga ang buhay? Yung tipong walang araw na puro saya lang?. I mean lagi kong sinasabi sa sarili ko na talagang unfair eh.. talagang may malungkot na part. Parang sa mga lovestory may iyakan portion talaga. Kumbaga fictional lang talaga yung mundong sinasabi sa kanta ni Kean at Nadine na kung hindi ako nagkakamali ay may ganitong bahagi… “walang iiyak at pinagpalit, walang sinisisi sa pagtitinginan na tila mali…, baka sa ibang mundo…”. Kasi in reality, wala talagang ganun… walang  nag eexist na mundo kung saan palagi kang masaya… Kapag ganitong malungkot ako, I’ll always find myself na paulit-ulit na tinatanong sa sarili ko (as if may sasagot) na unfair ba talaga??

         Sabi sa nabasa kong libro… Lifeis meant to feel pain, unless there is no Happiness… It is form of appreciation daw.. kung palaging kang masaya… you won’t be able to find yourself, sooner.. Appreciating that you’re happy bagkus… normal na lang ang lahat, walang konsepto ng ng masaya at malungkot… May point right? It is a way for you to appreciate na masaya ka…

But still, at the back of my mind, I still want even a day of happiness… A day of Problems-free… Worry-free… At mukhang sa pagiging baby ko lang ulit mararanasan yun… sa pagkabata ko lang ulit mararamdaman na sakin ang mundong ginagalawan ko. Ako yung kahit papano ang iniintindi at hindi paulit-ulit na umiintindi. That’s the price of being adult siguro you will abandoned that happiest moment of your life.. You are forced to be sensitive, to feel pain, to feel that sadness.. Because I am now part of someone’s life. Im not anymore the center of my world.. so much thing to consider.. hindi na lang feelings ko.,. part na kailnagan ng mga desisyon ko ay ang ibang tao.. Kaya ako nahihirapan.. kaya ako nalulungkot kasi really I need to react that way.. I am forced to…

           Nakakalungkot lang na kahit alam ko na , na unfair talaga ang buhay, paulit ulit pa rin akong nagtatanong at naghahanap ng sagot.. paulit-ulit pa rin akong nasasaktan.. I feel so dumb kapag nagiging ganito ako kasi… kusang lumalabas yung luha sa mga mata ko .. as if may sarili silang buhay at lumalabas kapag nagiging malungkot ako. Then.. bigla na lang ako maghahanap ng mapaglalabasan ng sama ng loob at mukhang nagsasawa na ang MS Word sa pagtanggap ng mga data tungkol sa madrama kong buhay. Kung nakapagsasalita nga lamang siguro tong laptop na ito it will be a scary part… yung darating ang araw na magrereklamo siya at isasampal sakin lahat ng kadramahan ko sa buhay. I know right… madrama talaga ako! In many different ways.. Hayyysss! BYE!

NOTE: MATAGAL na to NAKITA ko lang ngayon, ano kayang drama ko sa mga panahong 'to?  haha!